نگارخانه دستان در سال ۱۳۹۱ با «زیرزمین دستان» آغاز به کار کرد و بیشترین نیروی خود را برای نمایش آثار نسل جدید هنرمندان امروز ایران صرف کرد. از همان آغاز کار، دستان ظرفیتهای تازهای را در نسل جدید هنر ایران دید و با توجه به خصوصیات مکانی خود امکان تجربههای آزادانهای را در اختیار هنرمندان جوان قرار داد. دستان برای دستیابی به پتانسیلهای تازه از مکانهای دیگری تحت عنوان «بیرون از دستان» سود جست و به طور پیوسته، با همکاری هنرمندها، شمایلهای تازهای از ارایهی اثر هنری را سامان داده است. این فضاها گاه برای کار هنری تعریف نشدهاند اما تلاش بر این بوده که آنها را درگیر هنر کند و کارها بعد از نمایش اولیه در جاهای مختلفی دیده شوند. از جمله پروژههای «بیرون از دستان» میتوان به ارایهی کار در مجموعهی سامکافه در مکانهای گوناگون تهران اشاره کرد و «نمایش چهل طراحی و چند از ایمان راد» که در ساختمان سابق «قنادی شیرین» برگزار شد. دو سال بعد از گشایش «زیرزمین دستان»، فضای دیگری به مجموعه اضافه شد: «سامآرت» که در طول فعالیت ششماههاش فضای بزرگتری را در اختیار هنرمندهای جاافتادهتر قرار میداد و همچنین اجرای پروژههای گستردهتر را ممکن میکرد. این فضای تازه با توجه به قرارگیری آن در یک مرکز خرید، مخاطب جدیدی را درگیر هنر میکرد که به ایدهی گسترش مرزهای ارايهی اثر هنری نزدیک بود. در سال ۱۳۹۴ فضای جدید مجموعه، «دستان+۲» در نزدیکی «زیرزمین دستان» افتتاح شد که با توجه به پروژهی همکاری دستان با هنرمندهای کلیدی تاریخ هنر ایران، و هنرمندهای جاافتادهی معاصر، نیازی ضروری را پوشش میداد. دستان برای رخدادهای گستردهتر، فضای «ویگالری» (پروژههای بیرون از دستان) را برای نمایشگاههایی چون «بیتاب»، «آوتسایدر آرت»، «هندسه»، و «بهروزرسانی ۵/۰» به کار گرفت. پروژههای این فضا با توجه به وسعت فضا تعریف میشوند. «اتاق برق» یکی از پروژههای «بیرون از دستان» بود که از تابستان ۱۳۹۶ در نزدیکی «ویگالری» آغاز به کار کرد و با تعریفی مشخص به ارایههایی ویژه اختصاص داشت. این پروژهی پنجاههفتهای در اتاقی به مساحت تقریبی سی متر مربع برگزار شد و در هر نمایش به مسایلی چون مکانمندی، تجربهگرایی، و رویکردهای نوین ارایه توجه میکرد. تمرکز اصلی «اتاق برق» بر پروژههای تجربی کوچک و ارایههای پژوهشمحور بود که شامل پرفرمنس، نمایش، رخدادهای در مقیاس کوچک، و گاه ارایهی یک تکاثر میشد. اتاق برق بیش از هر چیز به خواست هنرمند نرمش نشان میداد و توجه هنرمندها به ویژگیهای مکانی این فضا پتانسیلهای تازهای را در اختیار آنها قرار میداد.
