گالری بهروز

بهروز گتميري، شاعر، نقاش و استاد دانشگاه در تهران و در پاريس، بزرگترين آرزو و دل­نگراني خود را آزادي هنر و هنرمند در بيان احساس خود مي­داند. آنچه كه هنر را در بند مي­دارد مي­نكوهد و بر آن است كه ايده­اي خاص از هنر نقاشي محبوس و محصور در چارچوب تفكري يخ­زده، عقب مانده و ارتجاعي است و هنرمند امروز نيازي ويژه به نگاهي نو و رابطه­اي نو با دنياي اطراف خود، همراه با تكنيكي منطبق با اين نگاه و رابطه، دارد. او را عقيده بر اين است كه بايد خود را رها سازيم تا چشمانمان و نگاهمان ما را هدايت كنند نه آنكه در چارچوب سبك و تكنيك خاصي زنداني شويم. به چشمانمان اعتماد كنيم نه به دستمان همانگونه كه سزان مي­گويد: “نقاشي قبل از هز چيز يك نگاه است. موضوعات هنر ما در آنچه كه چشمان ما در مي­يابند مي­باشند.”

وي اينگونه مي­پندارد كه “پيشرفت اجتماعي در جامعه­اي در حال­گذار، روزي بروز مي­كند و پيش مي­رود كه هنرمندان آن جامعه در بيان و بروز هنر خويش بتوانند آزادانه عمل كنند و مورد احترام و تكريم باشند.”